Ochrona społeczeństwa
Humanitarne i praworządne traktowanie osób pozbawionych wolności
Resocjalizacja skazanych

Inscenizacja „Tartuffe”, dawniej znana pod tytułem „Świętoszek” w nowym, znakomitym tłumaczeniu wybitnego aktora Jerzego Radziwiłowicza, to najlepsze w historii teatru studium obłudy, fałszu, zakłamania, którego nasi podopieczni mogli doświadczyć w tarnowskim teatrze.

Zajęcia kulturalno-oświatowe są obok nauczania, pracy, podtrzymywania kontaktu z rodziną oraz oddziaływań terapeutycznych jedną z metod resocjalizacyjnych. Ważnym czynnikiem w procesie ponownej socjalizacji jest przygotowanie osoby, która znalazła się na rozdrożu swojej egzystencji do ponownego zaadaptowania się w dynamicznie zmieniającym się społeczeństwie.

Oddziaływania korekcyjne prowadzone podczas pobytu w warunkach izolacji penitencjarnej przybierają różne formy, jednak cel jest zawsze ten sam – nauczyć osadzonego prawidłowo żyć, wykształcić u niego poczucie postępowania zgodnego z prawem, a tym samym wypracować możliwie jak najtrwalsze, pożądane zmiany, które zaowocują trwałą potrzebą przestrzegania porządku prawnego i tym samym powstrzymania się od ponownego powrotu do przestępstwa.

Niezbędnym elementem, który pozwoli spełnić powyższe cele wykonywania kary pozbawienia wolności, jest angażowanie osób odbywających karę w przedsięwzięcia o charakterze artystycznym, literackim, kulturalno-oświatowym. Stanowią one jeden z podstawowych sposobów oddziaływania resocjalizującego na skazanych odbywających karę pozbawienia wolności. Pozwalają na rozwijanie twórczej aktywności, czego próżno oczekiwać w przypadku nastawienia na bierność i odsiedzenie wyroku bez jakiegokolwiek, choćby najmniejszego zaangażowania.

Dzięki pracy wychowawczej polegającej na angażowaniu w aktywności rozwijające twórczo, osoby pozbawione wolności uczą się nowego życia, nabywają wiedzy i umiejętności to tego, aby się podnieść z więziennej rzeczywistości, która kiedyś się skończy, uczą się jak efektywnie zagospodarować wolny czas i już zawsze pozostać wolnym człowiekiem.

„Życie to nie teatr, w życiu trzeba więcej umieć... w teatrze tylko tekst, a życie... życie pisze się samo”. - Agnieszka Osiecka

Opracował:

ppor. Tomasz Liszka