Ochrona społeczeństwa
Humanitarne i praworządne traktowanie osób pozbawionych wolności
Resocjalizacja skazanych

Zmęczenie okupacją, bardzo trudnymi warunkami życia oraz jego stałym zagrożeniem doprowadziło do wybuchu Powstania Warszawskiego.
27 lipca 1944 roku, kiedy władze niemieckie powołały 100 000 mężczyzn i kobiet do prac fortyfikacyjnych na przedpolach Warszawy stanowił moment przełomowy.

Od tej chwili Warszawa jakby odżyła. Polska młodzież przyjęła swobodniejszą postawę, a patrole niemieckie w mniejszym zakresie zwracały uwagę na grupy gromadzących się Polaków.

Nie honorowano już napisów „Nur für Deutsche” (Tylko dla Niemców).
Nawet warszawscy tramwajarze nie zatrzymywali się na przystankach, gdzie czekali niemieccy pasażerowie, wołając, że to tramwaj tylko dla Polaków.

Reszta historii jest nam znana.

Po zakończeniu wojny wasalne państwo polskie zachowało swoją odrębność.

Powstanie Warszawskie ocaliło na swój sposób odrębność państw satelickich Europy Środkowo-Wschodniej. Polska, w odróżnieniu od innych państw, nie została wcielona do ZSRR jako republika sowiecka. Stosunek ZSRR do satelickiej Polski był inny niż do innych państw bloku wschodniego.

W 1944 roku walczyła cała Warszawa. Powstanie nie było jedynie "uderzeniem pięścią w stół" kilkunastu tysięcy członków podziemia.
Powstanie to ludzie, ich odwaga i poświęcenie dla pokoleń.
Obrońcy stolicy - żołnierze AK są dla kolejnych pokoleń symbolem męstwa i walki o to co najcenniejsze – o niepodległość.

W warunkach izolacji więziennej pamięć o tych wydarzeniach jest kultywowana.
W ramach oddziałów mieszkalnych przez osadzonych przygotowywane są tablice informacyjne, redagowane specjalne wydania gazetek, za pośrednictwem radiowęzła emitowane audycje poświęcone wydarzeniom z sierpnia 1944 roku.

tekst: por. Karolina Domańska-Bednarek
zdjęcia: archiwum jednostki