Ochrona społeczeństwa
Humanitarne i praworządne traktowanie osób pozbawionych wolności
Resocjalizacja skazanych

W programie readaptacji społecznej udział wzięli między innymi skazani odbywający długoterminowe kary pozbawienia wolności. Realizatorami programu były dwie kreatywne wychowawczynie działu penitencjarnego tj. st. szer. Katarzyna Zaręba oraz szer. Ewelina Wierzbicka. Skazani, którzy tworzyli nowy kącik dziecięcy wykazali się dużym zaangażowaniem, pracowitością i wytrwałością, wykonali obrazy na ścianach przedstawiające postacie z popularnych bajek, tablicę sensoryczną, wyposażono kącik dziecięcy nowymi zabawkami, książkami.

Udział w programach readaptacji społecznej stanowi często formę legalnego uczestniczenia skazanego w życiu jednostki penitencjarnej, dają one możliwość nawiązania poprawnych relacji, rozwijania swoich zdolności czy też rozładowywania napięcia psychofizycznego. Prowadzone programy na odpowiednim poziomie i z zaangażowaniem personelu więziennego stanowią doskonałą formę rozładowania napięcia i poziomu agresji osadzonego. Skazani na długoletnie kary pozbawienia wolności często wskutek różnych, zawinionych przez nich i niezawinionych, okoliczności tracą kontakt z rodziną. Brak bieżącego kontaktu ze współmałżonkiem i dziećmi, rodzicami powoduje stopniowe zanikanie więzi, a w efekcie ich rozpad. Długość pobytu w warunkach więziennych jest czynnikiem sprzyjającym tego typu procesowi.

Rodzina odgrywa bardzo ważną rolę w procesie readaptacji społecznej skazanych. Musi być zatem realnym istotnym elementem tej pracy i w niej współuczestniczyć. Żaden bowiem program resocjalizacyjny nie będzie mógł wykazać się sukcesami, jeśli nie uwzględni tych ludzi, z którymi więzień będzie żył po zwolnieniu z zakładu, a którzy sprzyjać mu będą w podejmowaniu ról społecznych pozostających w zgodzie z akceptowanymi w społeczeństwie wartościami, wzorami i normami zachowań. Z tego punktu widzenia istotne znaczenie ma kontakt skazanych z ich rodzinami. Kontakt, który jest wyrazem niezbywalnego prawa do posiadania tej rodziny. Dzięki niemu skazani podtrzymują pozytywny obraz samego siebie, odnoszą satysfakcję emocjonalną, utrzymują silną identyfikację z rodziną, nabywają i utwierdzają się w przekonaniu, że są nadal ważni w życiu rodziny. Rodzina staje się często podstawowym łącznikiem osoby skazanej ze społeczeństwem i życiem, jakie toczy się poza murami więziennymi, w każdym jego wymiarze. Kara pozbawienia wolności nie może odbywać się kosztem zrywania więzi łączącej skazanych z rodziną, gdyż więź ta leży u podstaw życia tej rodziny, przesadza o jego integracji lub dezintegracji. i niejednokrotnie to właśnie ona stanowi o możliwości i skuteczności wszelkich oddziaływań penitencjarnych.

Opracowanie: mł.chor.Olga Nogaj, st.szer.Katarzyna Zaręba